Ken je die mensen die zonder gene over kun kids kunnen blijven praten... zo kan ik ook zijn!
Hoe moe, verdrietig om niets en overprikkeld ik een aantal maanden geleden was tijdens het begin van mijn burnout, hoe energiek, trots en bewust ik nu ben.... en het toverwoord in dit verhaal is denk ik bewust!
Niemand trekt het oneindig lang vrolijk, hard werkend en in balans te zijn zonder zich bewust te zijn wat hij/zij trekt, wat je energiepeil is en of je weer moet ontspannen om jezelf op te laden.
Ik vind dat op het moment echt in kleine momenten zoals mezelf even terug trekken op het toilet als het me even teveel is, een boek pakken of te tuinieren. Of beter gezegd, luisteren naar mijn lichaam en het signaal naar anderen afgeven NU EVEN NIET! hihi... en het werkt, hierna ben ik weer beschikbaar voor iedereen.
Gelukkig kan ik weer genieten van al die andere momenten dat ik me niet terug trek... op mijn werk met mijn leuke collega's, met vrienden en vooral met mijn man en kinderen! En daar ga ik.....
Ze zijn echt zó schattig! Naast die eigenwijze nukken af en toe, kunnen ze zo lief samen spelen en dan heb ik het over èn mijn man èn kinderen om precies te zijn. Trots dat ik ben, kijk ik er elke dag naar uit ze wakker te zien worden, de dag samen door te brengen of ze na een werkdag weer op te halen bij het kinderdagverblijf of opa&oma en elke keer weer verliefd te worden op hun grijns als ze me zien!
maandag 30 september 2013
maandag 2 september 2013
Het gras bij de buren
Tijdens mijn vakantie heb ik een cabaret voorstelling op de televisie gezien over de trend dat er in deze tijd van facebook, twitter en hyves alles zo wordt verheerlijkt. Oh, wat is het fijn om daar meer over te horen en ook dat het publiek erom kon lachen en het herkende. Ik maak me hier namelijk zelf ook druk over en probeer er niet meer aan mee te doen!
Toen ik goed opweg was richting mijn burnout, speelde facebook een grote rol in mijn leven. Kijk, mijn zoon kan lopen! Zie wat ik allemaal gekocht heb en waar we naartoe zijn dit weekend... Allemaal hele leuke en bijzondere gebeurtenissen die ik graag wilde delen met mijn vrienden.
Ook bij vrienden ging het allemaal zo goed! Lieve kinderen, leuke jobs en oh, wat zijn we makkelijk en blij! Waar was al die ellende waar iedereen weleens in belandt?! En waarom heb ik die wel? Ben ik zo moeilijk?!
Mede wat mijn burnout heeft veroorzaakt is wel het feit dat de lat door anderen en mijzelf natuurlijk ook zo hoog werd gelegd. Als mijn kinderen ondeugend waren, als ik geen zin had in iets of beter gezegd me gewoon weleens klote voelde, zette ik dat natuurlijk niet op facebook. Wat een vertekend beeld geef je af op zo'n manier. Tijdens het begin van mijn burnout, moest ik van de psycholoog op zoek naar wat mij ontspanning geeft. Terug naar de basis... wat vond ik vroeger fijn? Waar kon ik van opladen? Wandelen, naar de sauna, tuinieren, lezen en schrijven. Terwijl ik dit deed, legde ik dat ook weer vast in de virtuele wereld. Waarna er veel onbegrip was, want ik zat ondertussen in de ziektewet. Dat ik niet tegen het geluid van de tv, afzuiger en de stoeiende kinderen tegelijk kon, gek werd van die altijd aanwezige emotionele buien, me bijna niet kon concentreren en continu zo afgemat voelde, wisten ze niet.
Nu ik weer opgeladen ben door vooral de rust te nemen en ontspanning te zoeken, bekijk ik het allemaal heel anders. Ik heb het facebook gebeuren even stil gelegd en deel nog weleens wat via twitter, maar niet zo verheerlijkt als voorheen. Dat anderen het ook weleens slecht hebben, is logisch natuurlijk, maar dat hoor ik meer nu ik zelf met verhalen kom. Elk huisje heeft zijn kruisje of beter gezegd het gras bij de buren is niet altijd groener.
Voor een goede balans zijn er soms boze, vervelende momenten en daar tegenover de blije en fijne dingen uit het leven nodig. En dat mag beide! zolang het in evenwicht is. Ik ontwikkel me elke dag weer door vooral naar mezelf te kijken. Hoe sta ik er deze ochtend voor, ben ik aan het razen? Of heb ik een goede start van de dag? Een kop koffie en adem in, adem uit..... denk aan fijne herinneringen en daar is die rust weer die zo belangrijk voor me is!!!
Toen ik goed opweg was richting mijn burnout, speelde facebook een grote rol in mijn leven. Kijk, mijn zoon kan lopen! Zie wat ik allemaal gekocht heb en waar we naartoe zijn dit weekend... Allemaal hele leuke en bijzondere gebeurtenissen die ik graag wilde delen met mijn vrienden.
Ook bij vrienden ging het allemaal zo goed! Lieve kinderen, leuke jobs en oh, wat zijn we makkelijk en blij! Waar was al die ellende waar iedereen weleens in belandt?! En waarom heb ik die wel? Ben ik zo moeilijk?!
Mede wat mijn burnout heeft veroorzaakt is wel het feit dat de lat door anderen en mijzelf natuurlijk ook zo hoog werd gelegd. Als mijn kinderen ondeugend waren, als ik geen zin had in iets of beter gezegd me gewoon weleens klote voelde, zette ik dat natuurlijk niet op facebook. Wat een vertekend beeld geef je af op zo'n manier. Tijdens het begin van mijn burnout, moest ik van de psycholoog op zoek naar wat mij ontspanning geeft. Terug naar de basis... wat vond ik vroeger fijn? Waar kon ik van opladen? Wandelen, naar de sauna, tuinieren, lezen en schrijven. Terwijl ik dit deed, legde ik dat ook weer vast in de virtuele wereld. Waarna er veel onbegrip was, want ik zat ondertussen in de ziektewet. Dat ik niet tegen het geluid van de tv, afzuiger en de stoeiende kinderen tegelijk kon, gek werd van die altijd aanwezige emotionele buien, me bijna niet kon concentreren en continu zo afgemat voelde, wisten ze niet.
Nu ik weer opgeladen ben door vooral de rust te nemen en ontspanning te zoeken, bekijk ik het allemaal heel anders. Ik heb het facebook gebeuren even stil gelegd en deel nog weleens wat via twitter, maar niet zo verheerlijkt als voorheen. Dat anderen het ook weleens slecht hebben, is logisch natuurlijk, maar dat hoor ik meer nu ik zelf met verhalen kom. Elk huisje heeft zijn kruisje of beter gezegd het gras bij de buren is niet altijd groener.
Voor een goede balans zijn er soms boze, vervelende momenten en daar tegenover de blije en fijne dingen uit het leven nodig. En dat mag beide! zolang het in evenwicht is. Ik ontwikkel me elke dag weer door vooral naar mezelf te kijken. Hoe sta ik er deze ochtend voor, ben ik aan het razen? Of heb ik een goede start van de dag? Een kop koffie en adem in, adem uit..... denk aan fijne herinneringen en daar is die rust weer die zo belangrijk voor me is!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)