Leren om te ontspannen

Het afgelopen weekend begon ik gestresst na een pittige week waarin ik teleurgesteld ben door collega's en het mezelf zo aantrok. Dit is juist wat een leerpunt is voor mij. Niet iedereen kan en hoeft mij aardig te vinden... waarom is dat dan zo aangeboren bij mij?

Doordat ik elke keer bij mijn psycholoog op scherp wordt gezet en daardoor beter leer inzien dat ik het bij mezelf moet zoeken... Ik moet het doen, ik moet grenzen aangeven en voor mezelf opkomen.

Ik heb geprobeerd het los te laten en echt ontspannen momenten gehad. Heerlijk verdwijnen in een boek, lachen met mijn zoon die zo van stunten houdt, achter mijn dochter aanrennen die net fietst, met mijn mannetje op de bank naar tour du jour kijken en schrijven. Het doet me goed dingen van me af te schrijven. Ook al ben ik maar een beginneling, ik geniet ervan!

Ontspannen en vermoeid tegelijk eindig ik het weekend met een heerlijk glas rode wijn en denk aan wat mijn moeder altijd zei vroeger als ik gespannen was of veel piekerde.. 'denk niet aan de dag van morgen, de dag heft genoeg aan zichzelf'

Lief draakje

Andere moeders hebben lieve kinderen, soms ondeugend of zelfs boefjes, maar ik, ik heb draken! Een meisje van 5 en een jongen van 1 jaar.
Dacht ik dat mijn dochter soms kon uitproberen... mijn zoon heeft alles in 1,5 jaar ingehaald :-)

Nu kan ik het op dit moment van mijn leven gewoon minder goed hebben natuurlijk. Ik ben snel geïrriteerd en dat is bij kinderen nu bijna niet te voorkomen.
Gillen, ruzie maken, gooien met spullen... ja, inderdaad, het gaat er hier heftig aan toe. Ik durf er dan ook voor uit te komen. Ik word soms boos om het feit dat moeders niet durven of mogen klagen. Het is allemaal een roze wolk! Moeders houden dat jammer genoeg zelf in stand heb ik het idee.

Nu ben ik bij het puntje loslaten gekomen en dat is dus een groot ding voor mij. De controle wil ik graag behouden en dat lukt niet altijd meer bij alles. Om de balans weer terug te vinden, is het dan ook noodzaak om meer te ontspannen en de boel de boel te laten.
Nu ik doordat ik in de ziektewet zit alleen maar thuis ben, is het dan ook een eerste stageplek...
Van alles achter de kinderen aan op te ruimen, naar een boek kunnen lezen terwijl ze heerlijk spelen. Nu zie ik niet altijd meer de rommel, maar ook het plezier. Daar ben ik best trots op! Ook op mijn lieve draakjes.

Terug naar de basis...

Na het 'vonnis' burn out, is het tijd om terug te gaan naar de basis en vooral veel rust nemen. Maar dat is nog zo eenvoudig niet. Een dag minder werken voor de baas, thuis taken overdragen aan de partner, geen verplichtingen naar vrienden toe hebben, in het kort gezegd, een grote pas op de plaats!

Wat is het toch met vrouwen? Die in deze tijd multifunctioneel zijn en zoveel verschillende rollen tegelijk op zich nemen. Nu is ZORGEN sowiezo een mooi, maar nu vooral een negatief erfgoed van mijn moeder voor mij. Het is de uitdaging daar een leuke balans in te vinden.
Zoals mijn bedrijfarts met veel ervaring in de zorg met al die vrouwen zegt, het is echt een vrouwending!

Ik accepteer dat ik hulp nodig heb. Deze klachten gaan niet zomeer weer weg, dus we gaan hulp vragen.... WAT? Ja, hulp vragen, dat is erachter komen dat je er zelf niet uitkomt en met een voor mij faal gevoel bij iemand anders aankloppen.
De psycholoog is als eerste aan de beurt en die bevestigd toch ook echt dat dit niet goed is. Rust, vooral die rust nemen nu in dit stadium. We komen er dan ook snel achter dat tijdens mijn twee dagen nog op het werk een wandeling in mijn pauze dan ook niet genoeg is en ik word 100 % ziek gemeld. Dat is heftig!

Tijdens de gesprekken met de psycholoog is het zo klaar als een klontje. Ik ben zo vaak en teveel over mijn grenzen gegaan, dat mijn lichaam het opgeeft. In mijn omgeving heb ik genoeg factoren die er bij elkaar voor hebben gezorgd dat mijn lichaam zich niet meer kon opladen. Mijn zoon slaapt vanaf zijn geboorte (lees 1,5 jaar, pfff) niet door. Door de beperkingen van mijn man ben ik degene die daar de zorg voor draagt. Ook op het werk draag ik graag dubbele functies op mijn naam.
Een wijze les van mijn psycholoog zegt ook, 'net als geld, moet energie eerst verdiend worden om vervolgens te worden uit gegeven'. Iets waar ik vaak aan terugdenk. Maar om dat te kunnen doen, energie verdienen, hebben we wel iets nodig... dat is het toverwoord LOSLATEN....

Daar lig ik dan....

Daar lig ik dan... onderaan de trap! Restanten koffie uit het kopje dat ik in mijn handen droeg, zijn nu te zien op de mooie taupe kleurige muur. Het schriftje voor de overdracht van mijn 1 jarige zoon voor het kinderdagverblijf ligt naast me en mijn onderrug gloeit van de harde val tegen een trede.
Is dit het nou? Rennen, vliegen, zorgen?! Ik denk aan de klachten die ik de laatste tijd opmerk, hoofdpijn, wazig zien, hele dag door misselijkheid (ik dacht zowaar dat er een derde op komst was, maar nee), gejaagd gevoel, spanning voelbaar in rug, snel emotioneel, darmklachten, snel geirriteerd en vooral..... heel erg moe! Oh, wat kan een mens moe zijn. Gewoon mijn lichaam dat voelt als leeg, DE ACCU IS LEEG!

Dit was niet normaal en ook na het kapotvallen van mijn lekkerste luchtje uit mijn badkamerkast, maakt dat ik gewoon nadenk over het nu. Wanneer heb ik me voor het laatst nou echt rustig opgetut in de ochtend en kan ik de dag uitgeslapen beginnen? Nee, het is nu klaar. Tijd om naar de dokter te gaan.

Nadat ik mijn verhaal met de nodige tranen verteld heb, komt dan toch het vonnis... ik heb een burn out.