Na het 'vonnis' burn out, is het tijd om terug te gaan naar de basis en vooral veel rust nemen. Maar dat is nog zo eenvoudig niet. Een dag minder werken voor de baas, thuis taken overdragen aan de partner, geen verplichtingen naar vrienden toe hebben, in het kort gezegd, een grote pas op de plaats!
Wat is het toch met vrouwen? Die in deze tijd multifunctioneel zijn en zoveel verschillende rollen tegelijk op zich nemen. Nu is ZORGEN sowiezo een mooi, maar nu vooral een negatief erfgoed van mijn moeder voor mij. Het is de uitdaging daar een leuke balans in te vinden.
Zoals mijn bedrijfarts met veel ervaring in de zorg met al die vrouwen zegt, het is echt een vrouwending!
Ik accepteer dat ik hulp nodig heb. Deze klachten gaan niet zomeer weer weg, dus we gaan hulp vragen.... WAT? Ja, hulp vragen, dat is erachter komen dat je er zelf niet uitkomt en met een voor mij faal gevoel bij iemand anders aankloppen.
De psycholoog is als eerste aan de beurt en die bevestigd toch ook echt dat dit niet goed is. Rust, vooral die rust nemen nu in dit stadium. We komen er dan ook snel achter dat tijdens mijn twee dagen nog op het werk een wandeling in mijn pauze dan ook niet genoeg is en ik word 100 % ziek gemeld. Dat is heftig!
Tijdens de gesprekken met de psycholoog is het zo klaar als een klontje. Ik ben zo vaak en teveel over mijn grenzen gegaan, dat mijn lichaam het opgeeft. In mijn omgeving heb ik genoeg factoren die er bij elkaar voor hebben gezorgd dat mijn lichaam zich niet meer kon opladen. Mijn zoon slaapt vanaf zijn geboorte (lees 1,5 jaar, pfff) niet door. Door de beperkingen van mijn man ben ik degene die daar de zorg voor draagt. Ook op het werk draag ik graag dubbele functies op mijn naam.
Een wijze les van mijn psycholoog zegt ook, 'net als geld, moet energie eerst verdiend worden om vervolgens te worden uit gegeven'. Iets waar ik vaak aan terugdenk. Maar om dat te kunnen doen, energie verdienen, hebben we wel iets nodig... dat is het toverwoord LOSLATEN....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten