Daar lig ik dan... onderaan de trap! Restanten koffie uit het kopje dat ik in mijn handen droeg, zijn nu te zien op de mooie taupe kleurige muur. Het schriftje voor de overdracht van mijn 1 jarige zoon voor het kinderdagverblijf ligt naast me en mijn onderrug gloeit van de harde val tegen een trede.
Is dit het nou? Rennen, vliegen, zorgen?! Ik denk aan de klachten die ik de laatste tijd opmerk, hoofdpijn, wazig zien, hele dag door misselijkheid (ik dacht zowaar dat er een derde op komst was, maar nee), gejaagd gevoel, spanning voelbaar in rug, snel emotioneel, darmklachten, snel geirriteerd en vooral..... heel erg moe! Oh, wat kan een mens moe zijn. Gewoon mijn lichaam dat voelt als leeg, DE ACCU IS LEEG!
Dit was niet normaal en ook na het kapotvallen van mijn lekkerste luchtje uit mijn badkamerkast, maakt dat ik gewoon nadenk over het nu. Wanneer heb ik me voor het laatst nou echt rustig opgetut in de ochtend en kan ik de dag uitgeslapen beginnen? Nee, het is nu klaar. Tijd om naar de dokter te gaan.
Nadat ik mijn verhaal met de nodige tranen verteld heb, komt dan toch het vonnis... ik heb een burn out.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten