Mijn moment

Wat een jaar was dit voor mij en mijn gezin... het was heel erg heftig! Zo had ik het nog nooit meegemaakt. Mijn lichaam liet me in de steek en ik functioneerde niet meer zoals ik altijd wilde. Lees, op volle toeren en in alle hevigheid. Logisch ook dat mijn lichaam gereset wilde worden...

De burn out die me had getroffen, was een harde klap voor mij. Ik kon het niet allemaal alleen... En ik was toe aan een pas op de plaats wat wel als falen voelde. In de ziektewet voor mijn werk, maar hoe zat het dan met thuis? Kon ik me daar ook ziek melden?
Ik kon zo weinig hebben. Alle geluiden, huishoudelijke taken en dagelijkse beslommeringen waren teveel. Waar ik me nu zo schuldig over kan voelen... ik was niet echt een leuke moeder. Was blij als het 19 uur was en weer 'vrij' was.

Wat ik als mijn moment ervaar, is de periode dat ik toegaf dat ik inderdaad niet voldeed aan de vrouw van tegenwoordig. De vrouw die alles weet te combineren, werk, gezin, sport, vrienden, etc, zonder te klagen en er nog op en top uit ziet. Misschien een beetje overdreven, maar wat ik vaak in mijn omgeving zie. Het maakte me boos dat anderen nooit toegaven er ook weleens doorheen te zitten. Lag het dan allemaal aan mij?
Ik heb hulp gevraagd voor het anderhalf jaar slaapgebrek door mijn zoon die nooit doorsliep. Door het consultatiebureau met een slaap trainings programma ben ik prima geholpen en ik kon weer bijslapen.
Bij de psycholoog en haptonoom ben ik meer bewust geworden hoe ik de controle altijd wil hebben. Deze los laten gaat een tijd duren, maar het begin is er. En het belangrijkste wat ik heb geleerd, is accepteren hoe het is en naar mijn gevoel luisteren. Nee zeggen... dat is wat ik in 2014 veel ga proberen, hihi! Maar vooral een goede balans te vinden. Het leven kan ook leuk zijn!

Ik ben echt op de goede weg, maar er zijn nog dagen, vooral avonden dat ik twijfel of ik het niet anders had kunnen doen. Kan er echt doorheen zitten dan. Maar blijf bij mezelf, mijn gevoel... 'het is zoals het is' en ik ga elke dag weer door. Ik heb een leuke man en twee gezonde kinderen en ben daar trots op!

Hyper

Het wordt me weleens verteld dat ik hyper ben... 'doe eens rustig, ontspan!' hoor ik dan. Daar herken ik me wel in, maar ik vind het handig. Een compleet draaiplan al ruim een maand klaar hebben liggen voor een feestje, alles vòòr zijn op een werkdag en niets meer op die dag zelf nog moeten verzinnen of voorbereiden, alles in een dag proppen en alles af kunnen vinken aan het eind van de rit.
Zo doe ik alles in mijn leven. Dat is mijn manier.... tot voor kort, want waar is de spontaniteit gebleven en nog noodzakelijker, is het wel goed voor mijn lijf? Dat antwoord kreeg ik begin dit jaar in de vorm van een burn out.

Tuurlijk, ik doe dit alles omdat het handig is overal op voorbereid te zijn en de kans dat iets mis gaat is heel klein. Heel veilig allemaal! Maar waar ik mee bezig ben tegenwoordig, het bewust worden waarom ik dingen doe zoals ik ze doe, pppfff, wat een zin!, maakt wel dat ik meer aan het moment van nu denk. Niet alsmaar met mijn gedachten bij de toekomst, maar waar ik op dat moment mee bezig ben.
Mijn dochter die trots naar haar spiegelbeeld kijkt terwijl ze haar mooie haar borstelt, mijn zoon die op zijn buik liggend dromend naar de autoos in zijn voorleesboek kijkt, ergens op in springen door spontaan te doen wat mijn clienten op dat moment graag willen doen... allemaal momenten die ik voorheen misschien had gemist.

Alles leuk en aardig, het is het aard van mijn beestje die zich niet altijd in kan houden en helemaal los gaat op iets...hihi! Als het maar in z'n 2 of 3 kan over het algemeen en niet altijd in z'n 5!
Nu ben ik vooral trots dat ik nog maar vijf dagen de tijd heb om de 2e verjaardag van mijn zoon voor te bereiden... de hoogste tijd dus!

Schuldgevoel

Wat is dat toch?! Aardig gevonden willen worden, geen nee kunnen zeggen, zoveel geven.... Ik heb er last van, nou, last?, het is een goede eigenschap, mits in goede balans, hoor ik van velen uit mijn nieuwe groepje vrienden bestaande uit psycholoog en haptonoom. Toch vreet het aan me, want ik doe het teveel wat me keer op keer helemaal leeg zuigt.

Is er een probleem? ik kom het oplossen! Moet er iets gedaan worden? ik geef me op! Iets laten voor wat het is, nee het moet gedaan worden...pfff, vermoeiend. Dat is een deel van wat er speelt, maar nu komt het grootste punt wat me zo een schuldgevoel geeft soms.... me verdelen tussen mijn twee kinderen!

Voor mijn dochter heb ik het zelfs soms zielig gevonden dat ze een broertje heeft. Was ze voorheen het middelpunt waar alles om draaide, is ze nu onderdeel van een gezin met nog een kind die de aandacht van haar papa en mama kan op eisen. Die haar ook nog eens uitdaagt en soms bijt of slaat. Dat was niet de bedoeling...
Op heldere momenten zie ik natuurlijk dat ze het heerlijk vindt een broertje te hebben waar ze over kan moederen, mee kan spelen en samen haar ouders kan uitproberen, haha. Ook door de wijsheid van mijn haptonoom ben ik nu van mening dat het is zoals het is. Net als anderen heeft mijn dochter te dealen met wat het leven haar geeft. Voor de een is dat het gemis van een broertje of zusje en zij heeft er een die weleens lastig kan zijn, maar ook heel veel geeft.

Nu probeer ik dat te onthouden voor in de praktijk, maar na een dag zoals deze is dat heel moeilijk. Door de fase waar mijn zoon in zit met aanhankelijkheid en doorkomende tanden waar heel veel zeuren en huilen bij komt kijken, vermaakt mijn dochter zich met een filmpje. De knutsels, leuke spelletjes waar ik me eigenlijk op had voorbereid met haar te gaan doen op haar vakantiedag thuis, liggen nog steeds te wachten.... Aaah zielig! Vrijdag maak ik het goed. We gaan naar de film en een dagje samen besteden. Haar broertje mag naar het kinderdagverblijf.
Ohoh, zal ze het zelf ook zo ervaren of voelt mijn dochter de frustratie en het schuldgevoel van mij?

Ik laat het bij deze los, doe een 'maak mijn hoofd leeg' oefening en denk 'het was zoals het was'... morgen een nieuwe dag!

Trots

Ken je die mensen die zonder gene over kun kids kunnen blijven praten... zo kan ik ook zijn!
Hoe moe, verdrietig om niets en overprikkeld ik een aantal maanden geleden was tijdens het begin van mijn burnout, hoe energiek, trots en bewust ik nu ben.... en het toverwoord in dit verhaal is denk ik bewust!

Niemand trekt het oneindig lang vrolijk, hard werkend en in balans te zijn zonder zich bewust te zijn wat hij/zij trekt, wat je energiepeil is en of je weer moet ontspannen om jezelf op te laden.
Ik vind dat op het moment echt in kleine momenten zoals mezelf even terug trekken op het toilet als het me even teveel is, een boek pakken of te tuinieren. Of beter gezegd, luisteren naar mijn lichaam en het signaal naar anderen afgeven NU EVEN NIET! hihi... en het werkt, hierna ben ik weer beschikbaar voor iedereen.
Gelukkig kan ik weer genieten van al die andere momenten dat ik me niet terug trek... op mijn werk met mijn leuke collega's, met vrienden en vooral met mijn man en kinderen! En daar ga ik.....

Ze zijn echt zó schattig! Naast die eigenwijze nukken af en toe, kunnen ze zo lief samen spelen en dan heb ik het over èn mijn man èn kinderen om precies te zijn. Trots dat ik ben, kijk ik er elke dag naar uit ze wakker te zien worden, de dag samen door te brengen of ze na een werkdag weer op te halen bij het kinderdagverblijf of opa&oma en elke keer weer verliefd te worden op hun grijns als ze me zien!

Het gras bij de buren

Tijdens mijn vakantie heb ik een cabaret voorstelling op de televisie gezien over de trend dat er in deze tijd van facebook, twitter en hyves alles zo wordt verheerlijkt. Oh, wat is het fijn om daar meer over te horen en ook dat het publiek erom kon lachen en het herkende. Ik maak me hier namelijk zelf ook druk over en probeer er niet meer aan mee te doen!

Toen ik goed opweg was richting mijn burnout, speelde facebook een grote rol in mijn leven. Kijk, mijn zoon kan lopen! Zie wat ik allemaal gekocht heb en waar we naartoe zijn dit weekend... Allemaal hele leuke en bijzondere gebeurtenissen die ik graag wilde delen met mijn vrienden.
Ook bij vrienden ging het allemaal zo goed! Lieve kinderen, leuke jobs en oh, wat zijn we makkelijk en blij! Waar was al die ellende waar iedereen weleens in belandt?! En waarom heb ik die wel? Ben ik zo moeilijk?!
Mede wat mijn burnout heeft veroorzaakt is wel het feit dat de lat door anderen en mijzelf natuurlijk ook zo hoog werd gelegd. Als mijn kinderen ondeugend waren, als ik geen zin had in iets of beter gezegd me gewoon weleens klote voelde, zette ik dat natuurlijk niet op facebook. Wat een vertekend beeld geef je af op zo'n manier. Tijdens het begin van mijn burnout, moest ik van de psycholoog op zoek naar wat mij ontspanning geeft. Terug naar de basis... wat vond ik vroeger fijn? Waar kon ik van opladen? Wandelen, naar de sauna, tuinieren, lezen en schrijven. Terwijl ik dit deed, legde ik dat ook weer vast in de virtuele wereld. Waarna er veel onbegrip was, want ik zat ondertussen in de ziektewet. Dat ik niet tegen het geluid van de tv, afzuiger en de stoeiende kinderen tegelijk kon, gek werd van die altijd aanwezige emotionele buien, me bijna niet kon concentreren en continu zo afgemat voelde, wisten ze niet.

Nu ik weer opgeladen ben door vooral de rust te nemen en ontspanning te zoeken, bekijk ik het allemaal heel anders. Ik heb het facebook gebeuren even stil gelegd en deel nog weleens wat via twitter, maar niet zo verheerlijkt als voorheen. Dat anderen het ook weleens slecht hebben, is logisch natuurlijk, maar dat hoor ik meer nu ik zelf met verhalen kom. Elk huisje heeft zijn kruisje of beter gezegd het gras bij de buren is niet altijd groener.
Voor een goede balans zijn er soms boze, vervelende momenten en daar tegenover de blije en fijne dingen uit het leven nodig. En dat mag beide! zolang het in evenwicht is. Ik ontwikkel me elke dag weer door vooral naar mezelf te kijken. Hoe sta ik er deze ochtend voor, ben ik aan het razen? Of heb ik een goede start van de dag? Een kop koffie en adem in, adem uit..... denk aan fijne herinneringen en daar is die rust weer die zo belangrijk voor me is!!!

jongen/meisje

Hoevaak heb ik vroeger toch gezegd, bij de opvoeding van je kind ben je zelf bij... je hebt het zelf in de hand, jongen/meisje, het maakt niet uit. Toch kom ik hier echt op terug.

Zelf was ik als kind een rustig verlegen meisje. Tevreden en nooit echt opstandig groeide ik op tot een volwassen vrouw en toen... werd ik samen met mijn vriend, die ik nu mijn man mag noemen, moeder.
Waar onze dochter zo rustig was en goed luisterde, kan onze zoon zo druk en ondeugend zijn. Tuurlijk had onze meid dat ook weleens, maar een echte driftbui is echter maar eenmaal voor gekomen. Ik weet het nog precies... vanuit de supermarkt liepen we langs de bakker waar ze een kaasstengel zou krijgen. Die was nu net op en ze zette het op een brullen tot aan thuis. We hebben het genegeerd en thuis op haar kamer uit laten razen en daarna uitgepraat. Ze heeft het nooit meer gedaan!
Onze zoon heeft het minstens een keer per dag. Hij slaat, knijpt en bijt zijn zus en ons soms. We doen er van alles aan consequent in de gang erover na te laten denken, juist goede momenten van samenspel en lief gedrag belonen, maar het lijkt niet te helpen.

Wat ik de laatste tijd heb geleerd is hulp te vragen en dat deed ik dan ook. Bij het inloop spreekuur van het consultatie bureau vroeg ik de arts naar tips om hiermee om te gaan en gaf aan dat het me weleens radeloos maakt. Ze bevestigde dat jongens nu eenmaal korter explosief kunnen zijn. Meisjes daarentegen kunnen lang zeuren.... hihi, daar moest ik wel om lachen, want dat herken ik wel. Hoe we ermee omgaan, is prima en we moeten het de tijd geven dat dit vanzelf minder wordt. Duidelijk zijn, verwoorden wat er gebeurd en wat de consequenties daarvan zijn. Gewoon zoals het is en op een normale toon. De leeftijd van 1,5 tot 2 jaar kan nu eenmaal zo pittig zijn. Straks als hij beter gaat praten, kan hij op die manier zich uiten en wordt het vast makkelijker. Nou, dat was even een oppepper, gaf me inzicht in hoe goed we het nu al doen en we gaan er weer voor! Dat was makkelijk....

Dat jongens verschillen van meisjes is wel duidelijk dus, maar dat zie je bij ons volwassenen ook. Op het gebied van praten vooral.... dat is een weer een ander verhaal.

Energiepeil

Als opdracht van de psycholoog krijg ik mee... peil je energie elke dag. Op de schaal van 0, niets tot 10, heel veel. Hhm, dat is best lastig! Luisteren naar je gevoel en lichaam. Iets wat ik niet veel deed en daardoor mijn lichaam teniet heb gedaan.

Door mijn werkzaamheden langzaam weer op te bouwen, valt me wel iets op. Het verandert wel al iets. Wanneer ik voorheen helemaal op was na een dag, merk ik dat ik er in de avond niet meer helemaal doorheen zit. Let op, dit is wel met maar een paar uur werk, een wasje ophangen en het eten maken. Hoe is dit straks als ik weer volledig ingezet ben op mijn werk??
Door een college word ik erop geattendeerd dat het niet 'maar een paar uur werk' is, maar 'al een paar uur'! Dan ben ik toch trots als dat zo wordt bekeken. JA, inderdaad... ik zit er al zoveel beter bij dan ruim 3 maanden terug. Een hoopje moeheid was ik toen.

Het is nu de tijd om ook weer sociaal de draad op te pakken... in de avond een bakje koffie drinken bij vrienden of familie, een uitstapje met gezin en andere sportieve bezigheden. Waar ik alleen ging wandelen, wat ik voornamelijk zonder doel toch een beetje gek vind, ga ik nu proberen te skeeleren. Dus op het lint, maximapark, ben ik binnenkort veel te vinden :-)

Emotionele achtbaan

Gevoelens, ik heb er zoveel verschillende... mijn man vraagt welke ik er nu is een paar dagen geleden. Als grap misschien, maar ik begrijp de essentie van de opmerking. Geïrriteerd, verdrietig, boos, vrolijk, ik kan best van stemming wisselen, hihi! Normaal, maar ik merk wel dat ik op het moment erg gevoelig ben.

Van de irritatie van mijn ruziënde kinderen, naar het medeleven voor een kennis die haar dochter voor het eerst naar het kinderdagverblijf gaat brengen en van vrolijkheid door mijn grappige collega's naar tranen door een liedje van Beste singer song writer op tv. Ik zit in een emotionele achtbaan!
Zijn het nog de hormonen van mijn laatste zwangerschap of gewoon het vrouwzijn op zich met al haar pieken in emoties?
Precies op zo'n dag word ik gebeld door een medewerker van SOS kinderdorpen. Ze vertelt me over de kinderen daar die de hulp zo hard nodig hebben zonder eigen ouders. Het nieuwe dorp aan de ivoorkust wordt gebouwd en daar kan ik aan mee helpen... Daar ben ik nu denkend aan mijn eigen kinderen toch helemaal niet tegen bestand? Normalitair kan ik daar nee tegen zeggen, maar nu is het ja. Een heel goed doel!

Overprikkeld

Nu ik beetje bij beetje meer ga doen, valt het me zwaar. Op het werk en ook prive... Die paar uur op mijn werk, maar ook op verjaardagsvisite bij mijn schoonvader, zijn erg gezellig. Ik ben echt bewust bezig niet teveel te doen. Aanwezig zijn om weer te wennen aan de contacten en prikkels. Het gaat goed tot ik thuiskom.
Het is zo lastig te omschrijven wat er dan door me heen gaat. Ik voel dat ik overprikkeld ben. In de stilte hoor ik toch een soort van zoem, heb hoofdpijn, een pijnlijke kaak, soms sterretjes in mijn vizier.

Wat laat mijn lichaam me vallen! Ik ben boos... Ik heb toch rust genomen? Mijn lichaam is toch weer opgeladen hoe ze dat zo mooi zeggen? Hoeveel tijd moet ik nog nemen om alles weer op te bouwen?
Ik wil weer 'de oude' zijn...

Als ik nu een dag alleen doorbreng en even mezelf helemaal terugtrek, overdenk ik alles weer. Hoewel ik alles zo graag plan, de controle heb... over mijn herstel heb ik dat DUIDELIJK niet.
Ik moet het zo zien; IK ben degene die mijn lichaam heeft laten vallen! Weken, maanden, misschien wel jaren doorgaan zonder maar te luisteren naar kleine signalen die mijn lichaam me gaf. Nu neemt het zijn eigen tijd. Hoe moeilijk ook, daar zal in mee moeten gaan.

Ik vind het daarom zo belangrijk dat mensen om me heen voorzichtig zijn met alle invloeden en prikkels van de hedendaagse maatschappij. Niemand wens ik dit toe...

Werkende moeder

Als ik in de wachtkamer van de psycholoog zit, lees ik een tijdschrift. Mijn oog valt op een artikel over werkende vrouwen en een stukje gaat over de `thee met koekjes mama`. Die had ik vroeger ook... Oh dat zou ik later ook doen, thuis zijn voor mijn kinderen!

Het valt me op verjaardagen, feestjes of gewoon bij vrienden op visite vaak op dat er soms wat strijd is... de voor en nadelen van werken of bewust thuis blijven voor de kinderen. Er is duidelijk te zien wie wat doet, vaak door de verhitte gezichten. Ze, ik ook trouwens, benadrukken de punten waarom ze doen wat ze doen, maar verlangen ook een beetje hoe het anders kan.
Zelf ben ik pro kinderdagverblijf, want daar leren de kinderen zoveel. Het maakt dat mijn schuldgevoel iets minder wordt, denk ik. Dat is namelijk wel wat ik soms heb. Vooral op momenten van ziekte van de kinderen of een nieuwe aanhankelijkheidsfase die zich aankondigd.
Toch wil ik mijn werk niet missen.. daar ben ik ook op mijn plek en heb mijn eigen contacten met collega`s en klanten. Ook al zeg ik weleens, als ik die hypotheek toch niet had, dan zou ik...

Het blijft dus moeilijk en het is niet zo zwart/wit als ik vroeger dacht. Ik word heen en weer geslingerd tussen de verschillende rollen die ik me heb aangemeten. Zaak om die balans weer te vinden... met mede zoveel andere moeders om me heen, ook al durven ze niet altijd toe te geven.

Leren om te ontspannen

Het afgelopen weekend begon ik gestresst na een pittige week waarin ik teleurgesteld ben door collega's en het mezelf zo aantrok. Dit is juist wat een leerpunt is voor mij. Niet iedereen kan en hoeft mij aardig te vinden... waarom is dat dan zo aangeboren bij mij?

Doordat ik elke keer bij mijn psycholoog op scherp wordt gezet en daardoor beter leer inzien dat ik het bij mezelf moet zoeken... Ik moet het doen, ik moet grenzen aangeven en voor mezelf opkomen.

Ik heb geprobeerd het los te laten en echt ontspannen momenten gehad. Heerlijk verdwijnen in een boek, lachen met mijn zoon die zo van stunten houdt, achter mijn dochter aanrennen die net fietst, met mijn mannetje op de bank naar tour du jour kijken en schrijven. Het doet me goed dingen van me af te schrijven. Ook al ben ik maar een beginneling, ik geniet ervan!

Ontspannen en vermoeid tegelijk eindig ik het weekend met een heerlijk glas rode wijn en denk aan wat mijn moeder altijd zei vroeger als ik gespannen was of veel piekerde.. 'denk niet aan de dag van morgen, de dag heft genoeg aan zichzelf'

Lief draakje

Andere moeders hebben lieve kinderen, soms ondeugend of zelfs boefjes, maar ik, ik heb draken! Een meisje van 5 en een jongen van 1 jaar.
Dacht ik dat mijn dochter soms kon uitproberen... mijn zoon heeft alles in 1,5 jaar ingehaald :-)

Nu kan ik het op dit moment van mijn leven gewoon minder goed hebben natuurlijk. Ik ben snel geïrriteerd en dat is bij kinderen nu bijna niet te voorkomen.
Gillen, ruzie maken, gooien met spullen... ja, inderdaad, het gaat er hier heftig aan toe. Ik durf er dan ook voor uit te komen. Ik word soms boos om het feit dat moeders niet durven of mogen klagen. Het is allemaal een roze wolk! Moeders houden dat jammer genoeg zelf in stand heb ik het idee.

Nu ben ik bij het puntje loslaten gekomen en dat is dus een groot ding voor mij. De controle wil ik graag behouden en dat lukt niet altijd meer bij alles. Om de balans weer terug te vinden, is het dan ook noodzaak om meer te ontspannen en de boel de boel te laten.
Nu ik doordat ik in de ziektewet zit alleen maar thuis ben, is het dan ook een eerste stageplek...
Van alles achter de kinderen aan op te ruimen, naar een boek kunnen lezen terwijl ze heerlijk spelen. Nu zie ik niet altijd meer de rommel, maar ook het plezier. Daar ben ik best trots op! Ook op mijn lieve draakjes.

Terug naar de basis...

Na het 'vonnis' burn out, is het tijd om terug te gaan naar de basis en vooral veel rust nemen. Maar dat is nog zo eenvoudig niet. Een dag minder werken voor de baas, thuis taken overdragen aan de partner, geen verplichtingen naar vrienden toe hebben, in het kort gezegd, een grote pas op de plaats!

Wat is het toch met vrouwen? Die in deze tijd multifunctioneel zijn en zoveel verschillende rollen tegelijk op zich nemen. Nu is ZORGEN sowiezo een mooi, maar nu vooral een negatief erfgoed van mijn moeder voor mij. Het is de uitdaging daar een leuke balans in te vinden.
Zoals mijn bedrijfarts met veel ervaring in de zorg met al die vrouwen zegt, het is echt een vrouwending!

Ik accepteer dat ik hulp nodig heb. Deze klachten gaan niet zomeer weer weg, dus we gaan hulp vragen.... WAT? Ja, hulp vragen, dat is erachter komen dat je er zelf niet uitkomt en met een voor mij faal gevoel bij iemand anders aankloppen.
De psycholoog is als eerste aan de beurt en die bevestigd toch ook echt dat dit niet goed is. Rust, vooral die rust nemen nu in dit stadium. We komen er dan ook snel achter dat tijdens mijn twee dagen nog op het werk een wandeling in mijn pauze dan ook niet genoeg is en ik word 100 % ziek gemeld. Dat is heftig!

Tijdens de gesprekken met de psycholoog is het zo klaar als een klontje. Ik ben zo vaak en teveel over mijn grenzen gegaan, dat mijn lichaam het opgeeft. In mijn omgeving heb ik genoeg factoren die er bij elkaar voor hebben gezorgd dat mijn lichaam zich niet meer kon opladen. Mijn zoon slaapt vanaf zijn geboorte (lees 1,5 jaar, pfff) niet door. Door de beperkingen van mijn man ben ik degene die daar de zorg voor draagt. Ook op het werk draag ik graag dubbele functies op mijn naam.
Een wijze les van mijn psycholoog zegt ook, 'net als geld, moet energie eerst verdiend worden om vervolgens te worden uit gegeven'. Iets waar ik vaak aan terugdenk. Maar om dat te kunnen doen, energie verdienen, hebben we wel iets nodig... dat is het toverwoord LOSLATEN....

Daar lig ik dan....

Daar lig ik dan... onderaan de trap! Restanten koffie uit het kopje dat ik in mijn handen droeg, zijn nu te zien op de mooie taupe kleurige muur. Het schriftje voor de overdracht van mijn 1 jarige zoon voor het kinderdagverblijf ligt naast me en mijn onderrug gloeit van de harde val tegen een trede.
Is dit het nou? Rennen, vliegen, zorgen?! Ik denk aan de klachten die ik de laatste tijd opmerk, hoofdpijn, wazig zien, hele dag door misselijkheid (ik dacht zowaar dat er een derde op komst was, maar nee), gejaagd gevoel, spanning voelbaar in rug, snel emotioneel, darmklachten, snel geirriteerd en vooral..... heel erg moe! Oh, wat kan een mens moe zijn. Gewoon mijn lichaam dat voelt als leeg, DE ACCU IS LEEG!

Dit was niet normaal en ook na het kapotvallen van mijn lekkerste luchtje uit mijn badkamerkast, maakt dat ik gewoon nadenk over het nu. Wanneer heb ik me voor het laatst nou echt rustig opgetut in de ochtend en kan ik de dag uitgeslapen beginnen? Nee, het is nu klaar. Tijd om naar de dokter te gaan.

Nadat ik mijn verhaal met de nodige tranen verteld heb, komt dan toch het vonnis... ik heb een burn out.