Nu ik beetje bij beetje meer ga doen, valt het me zwaar. Op het werk en ook prive... Die paar uur op mijn werk, maar ook op verjaardagsvisite bij mijn schoonvader, zijn erg gezellig. Ik ben echt bewust bezig niet teveel te doen. Aanwezig zijn om weer te wennen aan de contacten en prikkels. Het gaat goed tot ik thuiskom.
Het is zo lastig te omschrijven wat er dan door me heen gaat. Ik voel dat ik overprikkeld ben. In de stilte hoor ik toch een soort van zoem, heb hoofdpijn, een pijnlijke kaak, soms sterretjes in mijn vizier.
Wat laat mijn lichaam me vallen! Ik ben boos... Ik heb toch rust genomen? Mijn lichaam is toch weer opgeladen hoe ze dat zo mooi zeggen? Hoeveel tijd moet ik nog nemen om alles weer op te bouwen?
Ik wil weer 'de oude' zijn...
Als ik nu een dag alleen doorbreng en even mezelf helemaal terugtrek, overdenk ik alles weer. Hoewel ik alles zo graag plan, de controle heb... over mijn herstel heb ik dat DUIDELIJK niet.
Ik moet het zo zien; IK ben degene die mijn lichaam heeft laten vallen! Weken, maanden, misschien wel jaren doorgaan zonder maar te luisteren naar kleine signalen die mijn lichaam me gaf. Nu neemt het zijn eigen tijd. Hoe moeilijk ook, daar zal in mee moeten gaan.
Ik vind het daarom zo belangrijk dat mensen om me heen voorzichtig zijn met alle invloeden en prikkels van de hedendaagse maatschappij. Niemand wens ik dit toe...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten