Hoevaak heb ik vroeger toch gezegd, bij de opvoeding van je kind ben je zelf bij... je hebt het zelf in de hand, jongen/meisje, het maakt niet uit. Toch kom ik hier echt op terug.
Zelf was ik als kind een rustig verlegen meisje. Tevreden en nooit echt opstandig groeide ik op tot een volwassen vrouw en toen... werd ik samen met mijn vriend, die ik nu mijn man mag noemen, moeder.
Waar onze dochter zo rustig was en goed luisterde, kan onze zoon zo druk en ondeugend zijn. Tuurlijk had onze meid dat ook weleens, maar een echte driftbui is echter maar eenmaal voor gekomen. Ik weet het nog precies... vanuit de supermarkt liepen we langs de bakker waar ze een kaasstengel zou krijgen. Die was nu net op en ze zette het op een brullen tot aan thuis. We hebben het genegeerd en thuis op haar kamer uit laten razen en daarna uitgepraat. Ze heeft het nooit meer gedaan!
Onze zoon heeft het minstens een keer per dag. Hij slaat, knijpt en bijt zijn zus en ons soms. We doen er van alles aan consequent in de gang erover na te laten denken, juist goede momenten van samenspel en lief gedrag belonen, maar het lijkt niet te helpen.
Wat ik de laatste tijd heb geleerd is hulp te vragen en dat deed ik dan ook. Bij het inloop spreekuur van het consultatie bureau vroeg ik de arts naar tips om hiermee om te gaan en gaf aan dat het me weleens radeloos maakt. Ze bevestigde dat jongens nu eenmaal korter explosief kunnen zijn. Meisjes daarentegen kunnen lang zeuren.... hihi, daar moest ik wel om lachen, want dat herken ik wel. Hoe we ermee omgaan, is prima en we moeten het de tijd geven dat dit vanzelf minder wordt. Duidelijk zijn, verwoorden wat er gebeurd en wat de consequenties daarvan zijn. Gewoon zoals het is en op een normale toon. De leeftijd van 1,5 tot 2 jaar kan nu eenmaal zo pittig zijn. Straks als hij beter gaat praten, kan hij op die manier zich uiten en wordt het vast makkelijker. Nou, dat was even een oppepper, gaf me inzicht in hoe goed we het nu al doen en we gaan er weer voor! Dat was makkelijk....
Dat jongens verschillen van meisjes is wel duidelijk dus, maar dat zie je bij ons volwassenen ook. Op het gebied van praten vooral.... dat is een weer een ander verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten