zaterdag 7 juni 2014

Onthaasten op prachtig texel

Het is 22 uur en eindelijk horen we onze zoon van 2 jaar niet meer zingen vanuit de slaapcabine van onze tent. Te moe van alle indrukken en prikkels... Onze eerste vakantie naar het mooie waddeneiland Texel is een feit. We zitten in een totaal ingerichte tent in de duinen. Wat een luxe! Bedden, mooi meubulair, keukentje en prachtig uitzicht vanuit onze duinpan. Toch hebben we het echte camping gevoel door de afwezigheid van een tv, toilet, stromend water en juist de aanwezigheid van de ruis van de zee en zingende krekels, heerlijk! Al zag mijn ochtend er zo anders uit... de stress voelde ik door mijn lijf jagen. Mijn to do lijstje was zo lang dat ik het overzicht niet meer had. Toen ik mijn dochter naar school had gebracht, ging ik dan ook als een gek tekeer. Tanken, boodschappen doen, inpakken, zoeken waar alles is. Ondertussen wil ik ook het huis netjes achterlaten door alles op te ruimen, stofzuigen etc... Dit alles met een peuter die achter me aan rent, is best heftig kan ik je vertellen. ppff, wat was ik blij dat ik in de auto naar Den Helder zat. Vers belegde bollen bij ons en karren maar... gelukkig waren we op de boot voor de ellenlange file waar we net over hoorden en we genoten al direct van het zee briesje! Na een volle dag van alles verkennen, op zijn plek leggen, ergens een hapje eten met 2 hyperactieve kinderen zitten we nu gezellig in de tent. Het uitzicht is prachtig en ons drankje heerlijk. We proosten op een ontspannen vakantie waar geen druk is van tijd, tv en afspraken. Cheers!

zondag 19 januari 2014

Regie over mijn eigen leven!

Als ik ruim een half jaar geleden bij de psycholoog te horen krijg 'je moet proberen de regie over je eigen leven weer terug te krijgen', komt het wel aan. Na behoorlijk wat waterlanders hervat ik me en ga de weg in van bewust kiezen.

Anderen niet mijn leven laten bepalen, collega's, gezin en vrienden, dat is wel een groot punt in dit verhaal. Het zijn vaak de mensen die dichtbij staan waar het dan omgaat. Dan is het lastig 'nee' te zeggen, niet alles te willen vergelijken of niet gelijk bij te springen als ik hoor dat iemand een probleem heeft.
Afgelopen week sprak ik iemand die dat zo ervaart bij zichzelf en daar helemaal emotioneel over was. Wat goed dat ze dat durft te benoemen. Ik vind het stiekem fijn om te horen dat niet alleen ik dit zo kan ervaren. Is dit erg?!
Het heeft voor namelijk heel wat situaties wel gezorgd dat ik me heel onzeker voel. Een hele drukke ruimte met gillende kinderen, een afzuiger die aanstaat tijdens het koken, ondertussen mensen die nog een gesprek willen voeren, AAAAAAAHHH! Als ik dan vraag of ze er ook last van hebben, kijken ze me vragend aan van 'dat ligt echt aan jou'. Daar kan ik zo boos over worden!
Tuurlijk, het ligt ook aan mij. Geluiden, daar kan ik zo slecht tegen soms.
Gelukkig probeer ik me nu minder druk te maken, terug te trekken op het toilet om even diep adem te halen en een soort tot mezelf te komen met tips van de haptonoom in zulke situaties. Hierna gaat het weer even.

Het is een lange weg die ik bewandel. Maar ik krijg de regie langzaamaan terug en dat doet me zo goed! Ik heb meer energie, heb zin om te gaan werken en lach meer, vooral thuis. Samen dollen met mijn man en kinderen. Heerlijk!
Ook momenten van 'zwakte' zie ik nu niet meer zo negatief. Ik kan hier wat makkelijker overheen stappen en het weer achter me laten als ik een dip heb gehad. Het punt van alles mezelf aantrekken, lukt daarin ook meer. Dan denken ze maar, 'wat doet ze gek?', 'waarom is ze chagrijnig?' of 'wat is ze gestresst?' Laat het daar waar het hoort en ga verder.

Toch lijkt het me heerlijk een keer 'çut' te roepen en gewoon uit de situatie te stappen. Maar uiteindelijk is het mijn eigen film waar ik in speel en zou het voor geen goud willen missen!

zaterdag 28 december 2013

Mijn moment

Wat een jaar was dit voor mij en mijn gezin... het was heel erg heftig! Zo had ik het nog nooit meegemaakt. Mijn lichaam liet me in de steek en ik functioneerde niet meer zoals ik altijd wilde. Lees, op volle toeren en in alle hevigheid. Logisch ook dat mijn lichaam gereset wilde worden...

De burn out die me had getroffen, was een harde klap voor mij. Ik kon het niet allemaal alleen... En ik was toe aan een pas op de plaats wat wel als falen voelde. In de ziektewet voor mijn werk, maar hoe zat het dan met thuis? Kon ik me daar ook ziek melden?
Ik kon zo weinig hebben. Alle geluiden, huishoudelijke taken en dagelijkse beslommeringen waren teveel. Waar ik me nu zo schuldig over kan voelen... ik was niet echt een leuke moeder. Was blij als het 19 uur was en weer 'vrij' was.

Wat ik als mijn moment ervaar, is de periode dat ik toegaf dat ik inderdaad niet voldeed aan de vrouw van tegenwoordig. De vrouw die alles weet te combineren, werk, gezin, sport, vrienden, etc, zonder te klagen en er nog op en top uit ziet. Misschien een beetje overdreven, maar wat ik vaak in mijn omgeving zie. Het maakte me boos dat anderen nooit toegaven er ook weleens doorheen te zitten. Lag het dan allemaal aan mij?
Ik heb hulp gevraagd voor het anderhalf jaar slaapgebrek door mijn zoon die nooit doorsliep. Door het consultatiebureau met een slaap trainings programma ben ik prima geholpen en ik kon weer bijslapen.
Bij de psycholoog en haptonoom ben ik meer bewust geworden hoe ik de controle altijd wil hebben. Deze los laten gaat een tijd duren, maar het begin is er. En het belangrijkste wat ik heb geleerd, is accepteren hoe het is en naar mijn gevoel luisteren. Nee zeggen... dat is wat ik in 2014 veel ga proberen, hihi! Maar vooral een goede balans te vinden. Het leven kan ook leuk zijn!

Ik ben echt op de goede weg, maar er zijn nog dagen, vooral avonden dat ik twijfel of ik het niet anders had kunnen doen. Kan er echt doorheen zitten dan. Maar blijf bij mezelf, mijn gevoel... 'het is zoals het is' en ik ga elke dag weer door. Ik heb een leuke man en twee gezonde kinderen en ben daar trots op!





vrijdag 1 november 2013

Hyper

Het wordt me weleens verteld dat ik hyper ben... 'doe eens rustig, ontspan!' hoor ik dan. Daar herken ik me wel in, maar ik vind het handig. Een compleet draaiplan al ruim een maand klaar hebben liggen voor een feestje, alles vòòr zijn op een werkdag en niets meer op die dag zelf nog moeten verzinnen of voorbereiden, alles in een dag proppen en alles af kunnen vinken aan het eind van de rit.
Zo doe ik alles in mijn leven. Dat is mijn manier.... tot voor kort, want waar is de spontaniteit gebleven en nog noodzakelijker, is het wel goed voor mijn lijf? Dat antwoord kreeg ik begin dit jaar in de vorm van een burn out.

Tuurlijk, ik doe dit alles omdat het handig is overal op voorbereid te zijn en de kans dat iets mis gaat is heel klein. Heel veilig allemaal! Maar waar ik mee bezig ben tegenwoordig, het bewust worden waarom ik dingen doe zoals ik ze doe, pppfff, wat een zin!, maakt wel dat ik meer aan het moment van nu denk. Niet alsmaar met mijn gedachten bij de toekomst, maar waar ik op dat moment mee bezig ben.
Mijn dochter die trots naar haar spiegelbeeld kijkt terwijl ze haar mooie haar borstelt, mijn zoon die op zijn buik liggend dromend naar de autoos in zijn voorleesboek kijkt, ergens op in springen door spontaan te doen wat mijn clienten op dat moment graag willen doen... allemaal momenten die ik voorheen misschien had gemist.

Alles leuk en aardig, het is het aard van mijn beestje die zich niet altijd in kan houden en helemaal los gaat op iets...hihi! Als het maar in z'n 2 of 3 kan over het algemeen en niet altijd in z'n 5!
Nu ben ik vooral trots dat ik nog maar vijf dagen de tijd heb om de 2e verjaardag van mijn zoon voor te bereiden... de hoogste tijd dus!

woensdag 23 oktober 2013

Schuldgevoel

Wat is dat toch?! Aardig gevonden willen worden, geen nee kunnen zeggen, zoveel geven.... Ik heb er last van, nou, last?, het is een goede eigenschap, mits in goede balans, hoor ik van velen uit mijn nieuwe groepje vrienden bestaande uit psycholoog en haptonoom. Toch vreet het aan me, want ik doe het teveel wat me keer op keer helemaal leeg zuigt.

Is er een probleem? ik kom het oplossen! Moet er iets gedaan worden? ik geef me op! Iets laten voor wat het is, nee het moet gedaan worden...pfff, vermoeiend. Dat is een deel van wat er speelt, maar nu komt het grootste punt wat me zo een schuldgevoel geeft soms.... me verdelen tussen mijn twee kinderen!

Voor mijn dochter heb ik het zelfs soms zielig gevonden dat ze een broertje heeft. Was ze voorheen het middelpunt waar alles om draaide, is ze nu onderdeel van een gezin met nog een kind die de aandacht van haar papa en mama kan op eisen. Die haar ook nog eens uitdaagt en soms bijt of slaat. Dat was niet de bedoeling...
Op heldere momenten zie ik natuurlijk dat ze het heerlijk vindt een broertje te hebben waar ze over kan moederen, mee kan spelen en samen haar ouders kan uitproberen, haha. Ook door de wijsheid van mijn haptonoom ben ik nu van mening dat het is zoals het is. Net als anderen heeft mijn dochter te dealen met wat het leven haar geeft. Voor de een is dat het gemis van een broertje of zusje en zij heeft er een die weleens lastig kan zijn, maar ook heel veel geeft.

Nu probeer ik dat te onthouden voor in de praktijk, maar na een dag zoals deze is dat heel moeilijk. Door de fase waar mijn zoon in zit met aanhankelijkheid en doorkomende tanden waar heel veel zeuren en huilen bij komt kijken, vermaakt mijn dochter zich met een filmpje. De knutsels, leuke spelletjes waar ik me eigenlijk op had voorbereid met haar te gaan doen op haar vakantiedag thuis, liggen nog steeds te wachten.... Aaah zielig! Vrijdag maak ik het goed. We gaan naar de film en een dagje samen besteden. Haar broertje mag naar het kinderdagverblijf.
Ohoh, zal ze het zelf ook zo ervaren of voelt mijn dochter de frustratie en het schuldgevoel van mij?

Ik laat het bij deze los, doe een 'maak mijn hoofd leeg' oefening en denk 'het was zoals het was'... morgen een nieuwe dag!

maandag 30 september 2013

Trots

Ken je die mensen die zonder gene over kun kids kunnen blijven praten... zo kan ik ook zijn!
Hoe moe, verdrietig om niets en overprikkeld ik een aantal maanden geleden was tijdens het begin van mijn burnout, hoe energiek, trots en bewust ik nu ben.... en het toverwoord in dit verhaal is denk ik bewust!

Niemand trekt het oneindig lang vrolijk, hard werkend en in balans te zijn zonder zich bewust te zijn wat hij/zij trekt, wat je energiepeil is en of je weer moet ontspannen om jezelf op te laden.
Ik vind dat op het moment echt in kleine momenten zoals mezelf even terug trekken op het toilet als het me even teveel is, een boek pakken of te tuinieren. Of beter gezegd, luisteren naar mijn lichaam en het signaal naar anderen afgeven NU EVEN NIET! hihi... en het werkt, hierna ben ik weer beschikbaar voor iedereen.
Gelukkig kan ik weer genieten van al die andere momenten dat ik me niet terug trek... op mijn werk met mijn leuke collega's, met vrienden en vooral met mijn man en kinderen! En daar ga ik.....

Ze zijn echt zó schattig! Naast die eigenwijze nukken af en toe, kunnen ze zo lief samen spelen en dan heb ik het over èn mijn man èn kinderen om precies te zijn. Trots dat ik ben, kijk ik er elke dag naar uit ze wakker te zien worden, de dag samen door te brengen of ze na een werkdag weer op te halen bij het kinderdagverblijf of opa&oma en elke keer weer verliefd te worden op hun grijns als ze me zien!

maandag 2 september 2013

Het gras bij de buren

Tijdens mijn vakantie heb ik een cabaret voorstelling op de televisie gezien over de trend dat er in deze tijd van facebook, twitter en hyves alles zo wordt verheerlijkt. Oh, wat is het fijn om daar meer over te horen en ook dat het publiek erom kon lachen en het herkende. Ik maak me hier namelijk zelf ook druk over en probeer er niet meer aan mee te doen!

Toen ik goed opweg was richting mijn burnout, speelde facebook een grote rol in mijn leven. Kijk, mijn zoon kan lopen! Zie wat ik allemaal gekocht heb en waar we naartoe zijn dit weekend... Allemaal hele leuke en bijzondere gebeurtenissen die ik graag wilde delen met mijn vrienden.
Ook bij vrienden ging het allemaal zo goed! Lieve kinderen, leuke jobs en oh, wat zijn we makkelijk en blij! Waar was al die ellende waar iedereen weleens in belandt?! En waarom heb ik die wel? Ben ik zo moeilijk?!
Mede wat mijn burnout heeft veroorzaakt is wel het feit dat de lat door anderen en mijzelf natuurlijk ook zo hoog werd gelegd. Als mijn kinderen ondeugend waren, als ik geen zin had in iets of beter gezegd me gewoon weleens klote voelde, zette ik dat natuurlijk niet op facebook. Wat een vertekend beeld geef je af op zo'n manier. Tijdens het begin van mijn burnout, moest ik van de psycholoog op zoek naar wat mij ontspanning geeft. Terug naar de basis... wat vond ik vroeger fijn? Waar kon ik van opladen? Wandelen, naar de sauna, tuinieren, lezen en schrijven. Terwijl ik dit deed, legde ik dat ook weer vast in de virtuele wereld. Waarna er veel onbegrip was, want ik zat ondertussen in de ziektewet. Dat ik niet tegen het geluid van de tv, afzuiger en de stoeiende kinderen tegelijk kon, gek werd van die altijd aanwezige emotionele buien, me bijna niet kon concentreren en continu zo afgemat voelde, wisten ze niet.

Nu ik weer opgeladen ben door vooral de rust te nemen en ontspanning te zoeken, bekijk ik het allemaal heel anders. Ik heb het facebook gebeuren even stil gelegd en deel nog weleens wat via twitter, maar niet zo verheerlijkt als voorheen. Dat anderen het ook weleens slecht hebben, is logisch natuurlijk, maar dat hoor ik meer nu ik zelf met verhalen kom. Elk huisje heeft zijn kruisje of beter gezegd het gras bij de buren is niet altijd groener.
Voor een goede balans zijn er soms boze, vervelende momenten en daar tegenover de blije en fijne dingen uit het leven nodig. En dat mag beide! zolang het in evenwicht is. Ik ontwikkel me elke dag weer door vooral naar mezelf te kijken. Hoe sta ik er deze ochtend voor, ben ik aan het razen? Of heb ik een goede start van de dag? Een kop koffie en adem in, adem uit..... denk aan fijne herinneringen en daar is die rust weer die zo belangrijk voor me is!!!