Wat is dat toch?! Aardig gevonden willen worden, geen nee kunnen zeggen, zoveel geven.... Ik heb er last van, nou, last?, het is een goede eigenschap, mits in goede balans, hoor ik van velen uit mijn nieuwe groepje vrienden bestaande uit psycholoog en haptonoom. Toch vreet het aan me, want ik doe het teveel wat me keer op keer helemaal leeg zuigt.
Is er een probleem? ik kom het oplossen! Moet er iets gedaan worden? ik geef me op! Iets laten voor wat het is, nee het moet gedaan worden...pfff, vermoeiend. Dat is een deel van wat er speelt, maar nu komt het grootste punt wat me zo een schuldgevoel geeft soms.... me verdelen tussen mijn twee kinderen!
Voor mijn dochter heb ik het zelfs soms zielig gevonden dat ze een broertje heeft. Was ze voorheen het middelpunt waar alles om draaide, is ze nu onderdeel van een gezin met nog een kind die de aandacht van haar papa en mama kan op eisen. Die haar ook nog eens uitdaagt en soms bijt of slaat. Dat was niet de bedoeling...
Op heldere momenten zie ik natuurlijk dat ze het heerlijk vindt een broertje te hebben waar ze over kan moederen, mee kan spelen en samen haar ouders kan uitproberen, haha. Ook door de wijsheid van mijn haptonoom ben ik nu van mening dat het is zoals het is. Net als anderen heeft mijn dochter te dealen met wat het leven haar geeft. Voor de een is dat het gemis van een broertje of zusje en zij heeft er een die weleens lastig kan zijn, maar ook heel veel geeft.
Nu probeer ik dat te onthouden voor in de praktijk, maar na een dag zoals deze is dat heel moeilijk. Door de fase waar mijn zoon in zit met aanhankelijkheid en doorkomende tanden waar heel veel zeuren en huilen bij komt kijken, vermaakt mijn dochter zich met een filmpje. De knutsels, leuke spelletjes waar ik me eigenlijk op had voorbereid met haar te gaan doen op haar vakantiedag thuis, liggen nog steeds te wachten.... Aaah zielig! Vrijdag maak ik het goed. We gaan naar de film en een dagje samen besteden. Haar broertje mag naar het kinderdagverblijf.
Ohoh, zal ze het zelf ook zo ervaren of voelt mijn dochter de frustratie en het schuldgevoel van mij?
Ik laat het bij deze los, doe een 'maak mijn hoofd leeg' oefening en denk 'het was zoals het was'... morgen een nieuwe dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten