jongen/meisje

Hoevaak heb ik vroeger toch gezegd, bij de opvoeding van je kind ben je zelf bij... je hebt het zelf in de hand, jongen/meisje, het maakt niet uit. Toch kom ik hier echt op terug.

Zelf was ik als kind een rustig verlegen meisje. Tevreden en nooit echt opstandig groeide ik op tot een volwassen vrouw en toen... werd ik samen met mijn vriend, die ik nu mijn man mag noemen, moeder.
Waar onze dochter zo rustig was en goed luisterde, kan onze zoon zo druk en ondeugend zijn. Tuurlijk had onze meid dat ook weleens, maar een echte driftbui is echter maar eenmaal voor gekomen. Ik weet het nog precies... vanuit de supermarkt liepen we langs de bakker waar ze een kaasstengel zou krijgen. Die was nu net op en ze zette het op een brullen tot aan thuis. We hebben het genegeerd en thuis op haar kamer uit laten razen en daarna uitgepraat. Ze heeft het nooit meer gedaan!
Onze zoon heeft het minstens een keer per dag. Hij slaat, knijpt en bijt zijn zus en ons soms. We doen er van alles aan consequent in de gang erover na te laten denken, juist goede momenten van samenspel en lief gedrag belonen, maar het lijkt niet te helpen.

Wat ik de laatste tijd heb geleerd is hulp te vragen en dat deed ik dan ook. Bij het inloop spreekuur van het consultatie bureau vroeg ik de arts naar tips om hiermee om te gaan en gaf aan dat het me weleens radeloos maakt. Ze bevestigde dat jongens nu eenmaal korter explosief kunnen zijn. Meisjes daarentegen kunnen lang zeuren.... hihi, daar moest ik wel om lachen, want dat herken ik wel. Hoe we ermee omgaan, is prima en we moeten het de tijd geven dat dit vanzelf minder wordt. Duidelijk zijn, verwoorden wat er gebeurd en wat de consequenties daarvan zijn. Gewoon zoals het is en op een normale toon. De leeftijd van 1,5 tot 2 jaar kan nu eenmaal zo pittig zijn. Straks als hij beter gaat praten, kan hij op die manier zich uiten en wordt het vast makkelijker. Nou, dat was even een oppepper, gaf me inzicht in hoe goed we het nu al doen en we gaan er weer voor! Dat was makkelijk....

Dat jongens verschillen van meisjes is wel duidelijk dus, maar dat zie je bij ons volwassenen ook. Op het gebied van praten vooral.... dat is een weer een ander verhaal.

Energiepeil

Als opdracht van de psycholoog krijg ik mee... peil je energie elke dag. Op de schaal van 0, niets tot 10, heel veel. Hhm, dat is best lastig! Luisteren naar je gevoel en lichaam. Iets wat ik niet veel deed en daardoor mijn lichaam teniet heb gedaan.

Door mijn werkzaamheden langzaam weer op te bouwen, valt me wel iets op. Het verandert wel al iets. Wanneer ik voorheen helemaal op was na een dag, merk ik dat ik er in de avond niet meer helemaal doorheen zit. Let op, dit is wel met maar een paar uur werk, een wasje ophangen en het eten maken. Hoe is dit straks als ik weer volledig ingezet ben op mijn werk??
Door een college word ik erop geattendeerd dat het niet 'maar een paar uur werk' is, maar 'al een paar uur'! Dan ben ik toch trots als dat zo wordt bekeken. JA, inderdaad... ik zit er al zoveel beter bij dan ruim 3 maanden terug. Een hoopje moeheid was ik toen.

Het is nu de tijd om ook weer sociaal de draad op te pakken... in de avond een bakje koffie drinken bij vrienden of familie, een uitstapje met gezin en andere sportieve bezigheden. Waar ik alleen ging wandelen, wat ik voornamelijk zonder doel toch een beetje gek vind, ga ik nu proberen te skeeleren. Dus op het lint, maximapark, ben ik binnenkort veel te vinden :-)

Emotionele achtbaan

Gevoelens, ik heb er zoveel verschillende... mijn man vraagt welke ik er nu is een paar dagen geleden. Als grap misschien, maar ik begrijp de essentie van de opmerking. Geïrriteerd, verdrietig, boos, vrolijk, ik kan best van stemming wisselen, hihi! Normaal, maar ik merk wel dat ik op het moment erg gevoelig ben.

Van de irritatie van mijn ruziënde kinderen, naar het medeleven voor een kennis die haar dochter voor het eerst naar het kinderdagverblijf gaat brengen en van vrolijkheid door mijn grappige collega's naar tranen door een liedje van Beste singer song writer op tv. Ik zit in een emotionele achtbaan!
Zijn het nog de hormonen van mijn laatste zwangerschap of gewoon het vrouwzijn op zich met al haar pieken in emoties?
Precies op zo'n dag word ik gebeld door een medewerker van SOS kinderdorpen. Ze vertelt me over de kinderen daar die de hulp zo hard nodig hebben zonder eigen ouders. Het nieuwe dorp aan de ivoorkust wordt gebouwd en daar kan ik aan mee helpen... Daar ben ik nu denkend aan mijn eigen kinderen toch helemaal niet tegen bestand? Normalitair kan ik daar nee tegen zeggen, maar nu is het ja. Een heel goed doel!

Overprikkeld

Nu ik beetje bij beetje meer ga doen, valt het me zwaar. Op het werk en ook prive... Die paar uur op mijn werk, maar ook op verjaardagsvisite bij mijn schoonvader, zijn erg gezellig. Ik ben echt bewust bezig niet teveel te doen. Aanwezig zijn om weer te wennen aan de contacten en prikkels. Het gaat goed tot ik thuiskom.
Het is zo lastig te omschrijven wat er dan door me heen gaat. Ik voel dat ik overprikkeld ben. In de stilte hoor ik toch een soort van zoem, heb hoofdpijn, een pijnlijke kaak, soms sterretjes in mijn vizier.

Wat laat mijn lichaam me vallen! Ik ben boos... Ik heb toch rust genomen? Mijn lichaam is toch weer opgeladen hoe ze dat zo mooi zeggen? Hoeveel tijd moet ik nog nemen om alles weer op te bouwen?
Ik wil weer 'de oude' zijn...

Als ik nu een dag alleen doorbreng en even mezelf helemaal terugtrek, overdenk ik alles weer. Hoewel ik alles zo graag plan, de controle heb... over mijn herstel heb ik dat DUIDELIJK niet.
Ik moet het zo zien; IK ben degene die mijn lichaam heeft laten vallen! Weken, maanden, misschien wel jaren doorgaan zonder maar te luisteren naar kleine signalen die mijn lichaam me gaf. Nu neemt het zijn eigen tijd. Hoe moeilijk ook, daar zal in mee moeten gaan.

Ik vind het daarom zo belangrijk dat mensen om me heen voorzichtig zijn met alle invloeden en prikkels van de hedendaagse maatschappij. Niemand wens ik dit toe...

Werkende moeder

Als ik in de wachtkamer van de psycholoog zit, lees ik een tijdschrift. Mijn oog valt op een artikel over werkende vrouwen en een stukje gaat over de `thee met koekjes mama`. Die had ik vroeger ook... Oh dat zou ik later ook doen, thuis zijn voor mijn kinderen!

Het valt me op verjaardagen, feestjes of gewoon bij vrienden op visite vaak op dat er soms wat strijd is... de voor en nadelen van werken of bewust thuis blijven voor de kinderen. Er is duidelijk te zien wie wat doet, vaak door de verhitte gezichten. Ze, ik ook trouwens, benadrukken de punten waarom ze doen wat ze doen, maar verlangen ook een beetje hoe het anders kan.
Zelf ben ik pro kinderdagverblijf, want daar leren de kinderen zoveel. Het maakt dat mijn schuldgevoel iets minder wordt, denk ik. Dat is namelijk wel wat ik soms heb. Vooral op momenten van ziekte van de kinderen of een nieuwe aanhankelijkheidsfase die zich aankondigd.
Toch wil ik mijn werk niet missen.. daar ben ik ook op mijn plek en heb mijn eigen contacten met collega`s en klanten. Ook al zeg ik weleens, als ik die hypotheek toch niet had, dan zou ik...

Het blijft dus moeilijk en het is niet zo zwart/wit als ik vroeger dacht. Ik word heen en weer geslingerd tussen de verschillende rollen die ik me heb aangemeten. Zaak om die balans weer te vinden... met mede zoveel andere moeders om me heen, ook al durven ze niet altijd toe te geven.